Áfram heldur guidamennskan, en í þetta skiptið var farið með flottann 15 manna hóp ásamt hundinum Láka á Hrútfjallstinda. Ferðin tók 17 tíma sem er jafn langt og sú í fyrra.

Við fórum frá bílastæðinu við Svínafellsjökul vestur fyrir Hafrafell, og þar upp hrygg sem leiðir inná jökulinn undir tindunum. Hópurinn stóð sig auðvitað mjög vel og byrjuðum við að fara á Vesturtind og fórum svo nokkur á Norðurtind, sem er hæstur. Brekkan niður af Vesturtindi verður alltaf brattari með árunum, en þegar ég prufaði að stinga snjóflóðastönginni í brekkuna fór hún nú ekki nema svona 50cm niður þannig að þetta er örugglega að verða komið. Jaðarsprungar var bara fín, ekkert mál að komast yfir hana, einnig sem lítið af sprungum sáust í Norðurtindi nema þessi eina stóra sem er yfirleitt sýnileg rétt undir toppnum.

Við hittum Örlyg sem fór fyrir hóp á tindana á sama tíma, þau höfðu lagt af stað 2 tímum á eftir okkur. Ætli það sé ekki orðið regla í okkar ferðum að troða fyrir annan hóp? En annars var þetta nú ótrúlega gott færi í þetta skiptið, þegar komið var á jökul var grjóthart undir okkur þannig að við sukkum ekkert í honum. Hinsvegar á niðurleiðinni var snjórinn orðinn vel sólbarinn og var þá vaðið í honum uppað hnjám sumsstaðar.

Veðrið var alveg ótrúlegt, en við byrjuðum í þoku sem fylgdi okkur í ca. 800m hæð og fyrir ofan það reyndist heiðskýrt þegar við komum á Hafrafell. Algjört blankalogn var næstum allan tíman sem var ótrúleg upplifun. Meiraaðsegja á toppnum hreyfði ekki vind. Aðeins var svo byrjað að gjóla á niðurleiðinni, en það var sáralítið. Þegar við komum í 1000 metranna byrjuðu að koma yfir okkur háský sem huldu okkur fyrir sólinni allan daginn, þau voru samt það hátt uppi að gott útsýni var yfir svæðið en svo komu auðvitað nokkur ský þegar leið á dagin.

Við sáum að sjálfsögðu hóp á Hnjúknum þegar við komum upp, spurning hvort þau sem þar voru hafi tekið eftir okkur, en útsýnið af tindunum er magnað!