Eftir margra ára tilraun þá heppnaðist það loksins að ísklifur festival væri haldi að nýju í Kaldakinn en þar var það haldið síðast árið 2007 þar sem Gummi og Arnar voru viðstaddir. Níu árum seinna þá var vetur konungur okkur loksins hliðhollur þar sem Kinnin var í glimrandi aðstæðum og allt stefndi í gott mót. Nokkuð var um erlenda klifrara á svæðinu en þó ber helst að nefna Albert Leichtfried sem var einnig á sama stað árið 2007 og hafði hann nú í för með sér Benedikt Purner. Arnar, Bjartmar, Gummi og Óðinn voru skráðir til leiks en einungis Arnar og Óðinn gátu mætt.

Lagt var af stað eftir vinnu á fimmtudeginum og komið seint um kvöldið að Björgum í Útkinn þar sem við gistum yfir helgina. Eftir smá spjall og "night-cap" með þeim sem mætir voru var gengið til svefns. Dagurinn var ekkert tekinn of snemma þar sem stutt er í klifrið og fóru menn því á fætur á kristilegum tíma og gengu til morgunverðar hjá fjölskyldunni að Björgum sem buðu okkur í flottan morgunmat í heimahúsi þeirra. Eftir gott spjall með fullan maga var haldið út í leit af ís til að klifra. Af nógu var að taka en leiðirnar í Kininni eru ansi stórar. Enduðum við í sjávarhömrunum þar sem við ákáðum að taka smá klifur og sjá svo til. Óðinn tók að sér að taka fyrstu leiðslu sem endaði ekki vel, kominn upp einhverja 8 metra, þá poppar önnur ísöxinn út þegar Óðinn er að setja inn skrúfu 2 og við það fellur hann niður og lendir á jörðinni. Honum til happs náði línan aðeins að grípa í og snjórinn undir var mjúkur og tók við fallinu. Þó fékk hann hnéð í hökuna á sér og við það opnaðist skurður sem blæddi vel úr. Neyddist hann því til að fara í bíltúr til Húsavíkur og láta sauma fyrir meðan Arnar varð eftir þar sem hann tók að sér að kenna nokkrum nýjum strákum handtökin í ísklifri.

Daginn eftir var takmarkið að klifra eitthvað aðeins stærra og varð leiðin Íssól í Rennunum fyrir valinu en það er 180m WI-4 leið. Eftir stutta aðkomu í nokkuð miklum snjó tók Arnar fyrstu spönn sem reyndist vera eina alvöru klifrið í leiðinni en eftir það tók við alpafílingur í bröttum snjó með littlum höftum inná milli alla leið upp sem reyndist ágætist skemmtun þó létt hafi verið. Sigið var svo niður og Óðinn fór í smá ljósmynda labb meðan Arnar kíkti á stemmninguna niðri við sjóinn. Á leiðinni til baka var kíkt við í samkomutjaldinu og fengið sér súpu og kakó meðan spjallað var við aðra ísklifrara. Eftir það var ferðinni haldið til baka í kvöldmatinn sem reyndist hin glæsilegasti. Ábúendur á Björgum buðu uppá bjór og músík yfir matnum sem mannskapurinn tók einstaklega vel í auk þess sem Albert Leichtfried sýndi myndir frá ævintýrum sínum.

Eitthver ævintýrapúki gerði svo vart við sig í Arnari og Óðni daginn eftir. Ásbyrgi var ekkert svo langt í burtu og vissu þeir að fossinn innst inni gæti vel verið frosinn og vissu þeir að annað tækifæri mundi sennilega ekki gefast. Ákveðið var að taka áhættuna og bruna niður í Ásbyrgi. Töluverður snjór reyndist vera þar en eftir að hafa fest bílinn og mokað hann svo aftur upp var ekkert annað í stöðunni en að ganga inn að fossinum í botni Ásbyrgis. Eftir rúmt klukkutíma puð í snjónum og skóginum kom í ljós að fossin var ekki fær fyrir okkur. Hann var langt frá því að ná saman og var of langt á milli kertanna og bergið bert á milli sem þýddi að ekki væri hægt að tryggja þar á milli án þess að setja bolta í vegginn svo ekkert varð úr klifri þann daginn. Ágætist sárabót reyndist þó nátúrufegurðin og kyrrðin í Ásbyrgi á þessum fallega degi og eftir að hafa tekið dýrðina vel inn þá var gengið til baka og farið í sund á Húsavík áður en bílferðin langa heim hófst aftur.