Til stóð að fara með hópa á vegum Fjallafélagsins bæði á Hvannadalshnúk og Hrútsfjallstinda laugardaginn 15. maí en eins og gefur að skilja þá getur þurft að hliðra til svona ferðum vegna veðurs. Sú var raunin í þetta skiptið enda var Haraldur Örn búinn spotta góðan veðurglugga fyrir 13. maí eða Uppstigningadag enda spáin slæm fyrir áætlaða dagsetningu. Tekin var ákvörðun snemma á miðvikudagsmorgninum 12. maí að hefja gönguna á miðnætti sama dag. Flestir sem voru bókaðir sáu sér fært að mæta um kvöldið upp í Skaftafell ósofin og til í tuskið.

Óðinn og Erlendur Pálsson(Elli) sáu um leiðsögnina á Hrútsfjallstinda með 12 manna hóp. Upp úr miðnætti voru allir mættir og því haldið rólega af stað inn í nóttina. Þetta leit strax vel út enda nánast heiðskýrt og vindlaust þrátt fyrir snjókomu, rigningu og allan pakkan á leiðinni úr bænnum.

Markmiðið var að fara mjög rólega af stað og stoppa oft og stutt og gekk allt eins og í sögu framan af. Það var ekki fyrr en í bröttum hliðarhalla Hafrafells sem ákveðið var að taka upp brodda enda nýfallinn snjór og talsvert af harðfenni á gönguleiðinni. Nokkuð var um að leigubroddar væru með í för og það var talsvert moð að fá suma þeirra til að tolla lengur en nokkrar mínútur. Þetta tafði aðeins förina en á endanum fóru hjólin að snúast aftur.

Það var aðeins napurt í næturfrostinu en útsýnið frá Sveltiskarði og víðar hélt fólki við efnið og hægt og rólega mjökuðumst við áfram inn í sólarupprásina meðfram Mosvallahryggnum og horfðum á Hvannadalshnúkinn og Hrútsfjallstindana baða sig í fyrstu sólargeislum dagsins. Það gladdi kalda kroppa að sjá sólina vinna sig hærra upp á sjóndeildarhringnum og ljóst að það stefndi í sólríkan dag.

Snjólögin og færðin voru með betra móti, lítið um sólbráð þó sólin hafi skinið sínu skærasta allan daginn. Sprungurnar á jöklinum voru vel fullar af snjó og harðfennið yfir gerði þetta að algjöru drauma færi. Það var ekki annað að sjá en allir hafi vel við unað og brosað sínu breiðasta þegar toppnum var náð, þrátt fyrir lítinn svefn og rúmlega 10-11 tíma göngu. Það voru forrréttindi að fá að að standa á toppnum með þessum flotta hópi og njóta útsýnis sem orð fá vart lýst.

Eftir drykklanga stund á toppnum var ekki annað að gera en að halda heim á leið enda ferðin bara hálfnuð og marga farið að hlakka til að hvíla lúin bein.